Het is maandag 14 december rond 12:05 uur als ik de taalles afrond en de kinderen een fijne middag toewens. Op het moment dat ik ga zitten op mijn stoel overdenk ik even de dag. Het was weer een dag waarbij ik veel alleen voor de klas mocht staan zoals ik dat dit de laatste maanden steeds vaker mag doen. De lessen verlopen goed, de interactie met de kinderen is fijn en het is een fantastisch gevoel om het vertrouwen van de juf, mijn mentor, te voelen. Ik wil mijzelf klaarmaken voor de lunchpauze als de overblijfmoeder binnenkomt. “Fijne lunch meester en tot volgend jaar!” “Tot volgend jaar? Je bent er donderdag en vrijdag toch ook nog?” vraag ik terwijl de overblijfkinderen al hun eerste boterham in hun mond stoppen. “Oh, dan heb je het nieuws zeker nog niet gehoord, de scholen gaan vanaf aanstaande woensdag dicht, tot 18 januari!”. Mijn hongergevoel is weg, de middaglessen worden naar de achterkant van mijn hoofd verbannen en ik loop met pijn in mijn buik naar de teamkamer waar het nieuws inmiddels ook binnengedrongen is. “Daar gaan we weer” roep ik teleurgesteld tegen mijn collega en krijg die middag geen hap door mijn keel.
De leerlingen zo lang moeten missen
De voorbereidingen voor een eventuele lockdown hadden we al gedaan in september dus we waren er klaar voor, maar het idee om de kinderen uit de klas zo lang te moeten missen wil maar niet landen. Die avond bel ik met mijn mentor die morgen alleen voor de groep staat en zij maant mij tot kalmte. “We hebben alles voorbereid, we maken er morgen een leuke dag voor de kinderen met een kerstontbijt, het komt allemaal goed!” Oh ja, het kerstontbijt wordt nu natuurlijk naar voren geschoven. Maar ik kan morgen helemaal niet, dan staan er een aantal sessies op het programma als onderdeel van mijn traineeship. Ik app snel naar mijn collega’s bij ECHT Onderwijs en leg hen voor dat ik het toch wel heel erg jammer zou vinden als ik de kinderen nu voor de kerstvakantie niet meer kan zien. Een uurtje later volgt daar het bericht dat onze online sessie best verschoven kan worden om ons als trainees die laatste, gezellige dag voor de kerstvakantie niet te onthouden. We maken er die dinsdag een supergezellige dag van met ontbijt, spelletjes, een beetje opruimen en kijken samen vooruit naar de vakantie. Een vakantie in lockdown, maar toch.
Ondanks thuisonderwijs toch saamhorigheid voelen
En nu is het maandagavond 4 januari en zit de eerste dag thuisonderwijs in 2021 erop. Ik heb hoofdpijn, het scherm zit in mijn ogen gebrand. Gelukkig hebben onze voorbereidingen hun vruchten afgeworpen, want de vragen van ouders bleven voornamelijk beperkt tot problemen met inloggen of volle schriften. Maar toch hoofdpijn, toch buikpijn. Zou leerling X wel goed op weg zijn met zijn rekentaak? Snapt leerling Y de taalles die we voor de vakantie gestart waren? Lukt het leerling Z om zich te motiveren om een half uur te lezen? Het gebrek aan contact breekt me nu al op en we zijn nog maar één dag onderweg. Morgenochtend maar even bellen met mijn mentor, zij kan de kalmte bewaren, overziet wat er moet gebeuren en kan mij hier verder in begeleiden. Ik dacht dat ik het wel aankon, dat thuisonderwijs, maar het kost mij toch meer moeite dan ik mij kon bedenken. En toch voel je de saamhorigheid, op de app met collega’s, door even een collega te bellen en te vragen hoe het bij haar gaat en even een aantal ouders te spreken om te vragen hoe de eerste dag verlopen is. Hoe vervelend ook, voor jou als ouder, voor jou als collega, voor jou als leerling of voor wie dan ook die nu gedwongen thuiswerkt, we maken er samen echt het beste van! Blijf elkaar steunen, vraag af en toe eens hoe het gaat en blijf vooral positief. Dan sla ik, nee dan slaan wij, ons hier weer doorheen. Hou vol en voor je het weet hoor je de schooldeur weer opengaan en zal de school zich weer vullen met lachende, spelende en lerende kinderen… daar waar we het allemaal voor doen!
